29 Aralık 2014 Pazartesi

Eşekler ve Semerciler

Köyün yaşlı semercisi Bekir usta ölmüştü.
Tüm eşekler köy meydanında toplandılar, tepindiler oynamaya başladılar. Yaşlı hasta bir eşek duvar dibinde düşünüyordu. Ona geldiler:

- Haberin yok herhalde, semercimiz öldü, dediler.
- Ne olmuş öldüyse?
- Artık sırtımız yara bere olmayacak, özgür olacağız
- Nasıl bir özgürlükmüş bu!
- Semerci olmayınca artık sırtımıza semer yapılmayacak, kırda bayırda istediğimiz gibi dolaşacağız…
Yaşlı eşek gülmüş:
- Şaşarım aklınıza... Bugün sevinçle tepineceğinize, aslında yas tutmalısınız. Bekir Usta iyi kötü sırtımızın ölçüsünü biliyor, bizi rahatsız etmeyecek semerler yapmaya çalışıyordu. Yarın bir acemi semerci getirirler, sırtınız yaradan kurtulmaz. İyisi mi siz semerciden değil, eşeklikten kurtulmanın yolunu arayın. Eşek kaldıkça, sırtınıza bir semer yapan bulunur.

24 Aralık 2014 Çarşamba

Eşeğin Gölgesi

EŞEĞİN GÖLGESİ

            Büyük Yunan hatibi Demostenes bir toplantıda konuşmak istedi ama halk onu dinlemeyip gürültü etmeye başladı. Bunun üzerine ünlü konuşmacı:
            “Sadece birkaç söz söyleyeceğim, dedi. Vaktiyle bir delikanlı Atina’dan Megara’ya gitmek için bir eşek kiraladı. Eşeğini kiraya veren adam da aynı yere işi düştüğü için, birlikte yola çıktılar. Öğle sıcağı basınca biraz dinlenmek ve yemek için bir su kenarına oturdular. Ama ortalıkta gölge edecek bir şey yoktu. Eşeğin sahibi, eşeğin gölgesine sığındı. Eşeği kiralayan genç buna itiraz etti, orada oturmanın kendi hakkı olduğunu söyledi.
            Tartışmaya başladılar.
            Eşeğin sahibi, “Ben eşeği kiraya verdim sana, eşeğin gölgesini değil” diye bağırdı.
            Delikanlı, “Eşeği kiraladığıma göre gölgesi de benimdir” dedi.
            Derken aralarında bir kavga çıktı, birbirlerine girdiler…”
            Demostenes sözün burasına gelince kürsüden indi.
            Halk merakla, “Gerisini söylesene! Ne olduğunu söyle be adam!” bağırıştı.
            Demostenes tekrar kürsüye çıktı:
            “Ey ahali,” diye bağırdı. “Sizin iyiliğiniz için konuşmak, sizi aydınlatmak istedim, dinlemediniz de, bir eşeğin gölgesini merak ediyorsunuz. Bu ne biçim iştir?” dedi.
                                               ***
            Aradan yüzyıllar geçti ama şimdiki ahalinin ilgisi, merakı gene aynı!
            Aydın kişilerin uyarılarını değil de, eşeğin gölgesini dinlemek, daha doğrusu izlemek istiyorlar. İşte halimiz, durumumuz bu; sayın seyirciler!




21 Aralık 2014 Pazar

Sanat, güzelliklere uçuran Kanat

Sanat dünyayı güzelleştirir
gönüllleri sevgiyle birleştirir
benliğimizde bahar yelleri estirir
Odur bizi dostluğa uçuran kanat
enginlere ulaştıran rüzgar yüklü at

20 Aralık 2014 Cumartesi

Kıyamet Ne Zaman kopacak?

KIYAMET NE ZAMAN KOPACAK?
            Kıyamet ne zaman kopacak acaba? Siz bu sorunun yanıtını düşünürken, ben bir fıkra anlatayım da, acı acı düşünmeyi bırakın, buruk da olsa gülün biraz.
            Din dersi öğretmeni sınıfta kıyametin kopmasını ballandıra ballandıra anlatmış:
            “O gün büyük bir fırtına kopacak, insanlar ne yapacaklarını, nereye gideceklerini şaşıracaklar, telaşla sağa sola koşacaklar, sığınacak bir yer bulamayıp kaderlerine razı olacaklar ama ellerinden bir şey gelmeyecek, pişmanlık gözyaşları dökecekler” diyerek öğrencileri etki altına almak istemiş, sonra da, “Anlamadığınız bir şey var mı?” demiş.
            Bir öğrenci ayağa kalkmış, “Söylediklerinizin çoğunu anladım da, şunu merak ediyorum, demiş. O gün okullar tatil olacak mı?”...
            Çok kalabalık yerine “kıyamet yeri gibi” deriz.”Biri yer, biri bakar; kıyamet ondan kopar” demiş atalarımız. Yiyen dünyaları yiyor, deveyi hamuduyla yutuyor da, ses çıkaran olmuyor. Olsa bile bu akortsuz sesi hemen kısıveriyorlar. Bakanların çoğu da, öküzün trene baktığı gibi bakıyor olup bitenlere. La Fontainler ne kadar uyarmaya çalışırlarsa çalışsınlar, gene,  ağzındaki peyniri tilkiye kaptırıyor karga ve bir türlü dağılmıyor kurdun sevdiği dumanlı hava, koyunları, kuzuları koşan yok savunmaya, korumaya.
            Bağırıp çağırmak “kıyametleri koparmak” diye nitelendirilir. Bursa’nın düşman işgaline uğramasına üzülen Mehmet Akif Ersoy, “Bülbül” şiirinde: “Eşin var, aşiyanın var, baharın var ki beklerdin/ Kıyametler koparmak neydi ey bülbül, nedir derdin?” diye seslenir ona, acı acı ötüp durmasına kızar, “matem senin hakkın değil, benim hakkım” der.
            Avantadan para kazanmaya alışmış kişiler, para muslukları azıcık kesiliverse kıyametleri koparırlar. Futbol fanatikleri tuttukları takım, hele şaibeli bir golle, yeniliverirse, öyle kıyametleri koparırlar ki, bu olay memleket meselesi haline gelir, yer gök ayağa kalkar, tartışmalar bitmek bilmez. Bu konuda şöyle bir taşlamam var:
            Biri yedi, biri baktı
            Kopmadı kıyamet
            Çalındı hak
            Aldatıldı halk
            Kopmadı kıyamet.
            Tuttukları takım yenildi
            Koptu kıyamet!
            Abdülhak Hamit Tarhan, karısı Fatma Hanım’ın ölümüne o kadar üzülür ki, Makber şiirinde: “Çık Fatıma lahdden kıyam et/ Yâdımdaki haline devam et” der, kıyametin kopmasını, karısının dirilip mezarından ayağa kalkmasını, eski canlılığını sürdürmesini ister.
            Nasrettin Hoca’ya kıyametin ne zaman kopacağını sormuşlar. “Büyük kıyamet mi, küçük kıyamet mi?” demiş. “Büyüğü anladık ta, küçük kıyamet nedir?” demişler. Hoca bıyık altından gülerek şöyle demiş: “Karım ölünce küçük kıyamet olur. Ama ben ölürsem büyük kıyamet kopar.”
            Hoca dedim de aklıma geldi. Hoca bayılmış. Öldü sanmışlar. Mezara götürürlerken önlerine iki yol çıkmış. Cemaat hangi yoldan gideceklerini tartışırlarken ayılan Hoca dayanamamış, tabuttan başını kaldırıp, “Ben, sağlığımda şu yoldan giderdim” demiş.
            O yol ne yolu mu? Hoşgörü, güleryüzlülük, erdem yolu, uygarlığa uzanır kolu...
            Eskiler kıyametin kopmasını bina ile zinanın çoğalmasına bağlarlar. Bahçeleri bozup üstlerine binalar konduruyorlar. Kuşadası, Bodrum, Didim gibi turistik yerlerdeki dağı taşı sitelerle dolduruyoruz. Denizleri kirletiyor, akarsuları, gölleri kurutuyoruz. Verimli arazilere fabrika kurup ağaçları kesiyor, çiçekleri yoluyoruz
Her tarafı çölleştirmeyi marifet biliyoruz. Bütün bunları uygarlaşmak sanıyoruz...
            Okur-yazar olduğumuz halde kitap okumuyoruz, bir mektup bile yazmıyoruz. Ama cepli cepsiz, bol bol, yerli yersiz konuşuyor da konuşuyoruz, mesajlaşıyoruz...
            Soyunarak ün yapan, nikâhsız yaşayan starlar el üstünde tutuluyorlar, sanatçı oluyorlar kolayca. Medya maymunu oluyor, daldan dala atlıyorlar. Sanat ayaklar altına alınıp gerçek sanatçılar yerlerde sürünürlerken böyleleri bir elleri yağda, bir elleri balda yaşıyorlar. Fildişi kulesine çekilmek, toplumsal olaylara duyarsız kalmak aydınlık sayılıyor. Toplumcu sanatçılara çamur atılırken suya sabuna dokunmayan kişiler tertemiz kalıyorlar.
            Bu gidişle kıyamet kendiliğinden kopmayacak, onu biz koparacağız düşüncesiz ve duygusuzluğumuzla, çıkarcılığımızla, bencilliğimizle...
           
            Erhan Tığlı




16 Aralık 2014 Salı

Gülüş Edebiyatı

EDEBİYATIMIZDA GÜLÜŞ
            Gaziantep Tıp Fakültesi öğretim üyesi Profesör Doktor Yavuz Coşkun, “Çocuklarınıza sistemli olarak gülmeyi öğretin. Gülmeyi öğrenen çocuklar hayata daha olumlu bakar ve iyimser olarak büyür” diyor. Sadece çocukların değil, büyüklerin de gülmeyi öğrenmesi gerekiyor. Bu işi en iyi sanatçılar yapar. Bu yazımda şair yazarların gülmekle ilgili sözlerine, dizelerine yer vererek gülmenin önemini ve değerini vurgulamaya çalışacağım.
            Molla Demirel, sevgilisine “Deli olurum sesini duymadığım/Gülüşünü görmediğim gün” diye sesleniyor. Replier, “Birlikte gülmediğimiz birini gerçekten sevemeyiz” diyor. Piercy, “Paylaşılan kahkaha erotiktir” diyerek bize dudak büktürüyor. Gardonyi, “Ben, adamı gülmesiyle ölçerim; kunduracı kahkaha atar. Bilgin sadece gülümser” deyip kahkaha atmaya karşı çıkıyor! “Şen adam güneşe benzer, girdiği yeri aydınlatır” diye Cenap Şahabettin, delilikle budalalığın farkını bakın nasıl belirtiyor: “Her şeye gülmek deliliktir; hiçbir şeye gülmemek de kuşkusuz budalalıktır.” Molier, “İnsan güldüğü kadar insandır”, Graville, “İnsan gülmesini bilen hayvandır” diyorlar. Chamfort’a göre, “gülmediğimiz günler kaybolmuş sayılır.” E.W.Wilcox çok önemli bir gerçeğe değiniyor: “Gülerseniz dünya da güler; ağlarsanız yalnız ağlarsınız.”
            Maksut Koto, Beşparmak dergisinde çıkan “Sana Bulaşan En Güzel Şey, Gülmek” adlı şiirinde bakın gülmeyi nelere benzetiyor:
            “gülmek, köz bir uykudan yalınayak uyanmaktır/ gülmek, mevsimi mavimsi bir düş olan martının yüreğidir/gülmek, ah ile başlayan zindanın sorgusuz güneşidir/gülmek, sana bulaşan en güzel şey... (...) gülmek, sebebsizce yeşeren bir bahar/ sanki, on üçüncü ayından başını uzatan/kasımpatı/hüznün aynasıdır gülmek”
                        “Yüzünüzdeki gülümseme kalbinizin evde olduğunu bildiren, ışık yanan bir pencereye benzer” diyerek gülmeyi pencereye benzetiyor Francis Benson. Gülmek bakın daha nelere benzetiliyor: “Gülmek kalbin kendi kendini tedavi için yaptığı bir ilaçtır.” J. Holland, “Gülmek, fırtınalı gökte doğan bir gökkuşağına benzer.” A. Grün, “Güleryüz altın anahtardır.” T. B. Macavlav, “Gülmek bir güneştir, insanın yüzünden hüzün ve keder kışını defeder.” Victor Hugo...
            Radi Fiş’e göre “Ağlamak köleliğin, gülmek özgürlüğün ifadesidir.”
             M. Emin Değer, güneşin doğuşunu sevdalı kızların gülüşüne benzetiyor;
            “Güneşin doğuşu orda her sabah/ Sevdalı kızların gülüşü gibi”
            Ziya Paşa, nazik gülüşlere aldanmak gerektiğini belirtiyor:
            “Yaktı nice canlar o nezaketle tebessüm
            Şirin dahi kastetmesi cana gülerektir”
            Edip Cansever, “Mendilimde Kan Sesleri” şiirinde gülmeyi toplumsal yönden şiirleştirmiş: “Gülmek/ bir halk gülüyorsa gülmektir.”
            Şair Nedim, sevgilinin şeker gülüşüyle öyle kendinden geçmiş, sarhoş olmuş ki, kendisini zevk meclisine kadeh yapan sevgilisinin içki kadehini yarım sunmasını istiyor: “Bir şeker handeyle bezm-i şevke cam ettin beni/ Nim sun peymaneyi saki tamam ettin beni”
            Yusuf Ziya Ortaç, “Gülüşü o kadar hoştu ki hele/Lebinden goncalar düresim geldi” diyor sevgilisi için. Fuzuli, sevgilisinin gülüşünü görünce ne yapacağını şaşırıyor; “Nutkum tutulur gonca-i handanını görünce” demekte kendini alamıyor. Cahit Sıtkı Tarancı, yanında sevgilisi gülünce şu dizeleri yazıyor: “İlktir hem sarhoş hem ayık olduğum/Bir gerçek içindeyim düşten güzel/ Sevdiğim gülüyor yanıbaşımda”
            Ümit Yaşar, sevgilinin en çok gülüşünü seviyor:
            “Ben senin en çok gülüşünü sevdim
            Sevindiren, ,içinde umut çiçekleri açtıran
            Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
            Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman”
            Salah Birsel, “Kikirikname” adını taşıyan alaycı şiirinde, “Sizinki de gülmek mi a teresler/Gülünce şöyle bir sunturlu gülmeli/Bir iki üç dişleri göstermeli/Sırıtmalı değil zangır zangır gülmeli/ Yakaları kolalatmalı bir iki üç/Bir iki üç başları doğrultmalı/Boşuna değil bu öğütler inanın/Gülünce sabah akşam gülmeli/Ceketleri kavuşturmalı bir iki üç/Köşelerde değil ortalarda gülmeli//Düğmeleri parlatmalı zamanında/ Gülünce şapkalarla gülmeli/Bir iki üç sayıyla bükülmeli/Sırayla değil hep birden gülmeli/İşin bütün inceliği burada a teresler/Gülünce dişleri göstermeli” demiş, gülmenin yolunu yordamını göstermiş!
            Melek Sabah Şardağ, Gül” adlı şiirinde şöyle diyor:
            Gül yavrum,
            Gül ki,
            Unutulmuş eski bir öyküyü,
            Şarkıyı anımsar gibi olsun insanlar.
            Kandır doğayı gülüşünle.
            Yarılıp zamansız çatlasın tomurcuklar.
            Gül ki,
            Başka ülkelere göç etsin
            Bu kara, bu hain bulutlar.
            Gökyüzü boz, sokaklar dar
            Yitirilmiş ak sabahlarda
            Gülüşünden başka bağlanacak ne var?
            Kan, sevgileri götürüyor
            Evrenin dört bucağında
            Gül meleğim,
            Gülüşün armağan olsun
            Gülemeyen tüm çocuklara.”
            Halk ozanı Hüdai, gülmekle teselli buluyor:
            Varsın sormasınlar dar günlerimde
            Bol günde kapımı çalıyorlar ya!
            Ağlarken merhaba etmezlerse de
            Gülersem selamımı alıyorlar ya!”
            Ruhsati, “El yanında yıkar gider kaşını/Tenhalarda gülüşünü sevdiğim” diyor...
            Manilerde de gülmek ele alınmış, bu konuda çeşitli örnekler verilmiştir. İşte birkaçı:
            “Gül düğümü
            Karşıda gül düğümü
            Yârim buradan gideli
            Kim görmüş güldüğümü
                        ***
            Bülbülüm güle karşı
            Gözyaşım sele karşı
            İçin için ağlarım
            Gülerim ele karşı
                        ***
            Arpa buğday geç olur
            Güzeller güleç olur
            Güzellerin güleci
            Her derde ilaç olur”
                        ***
            Gök gürlüyor derinden
            Gökler oynar yerinden
            Bir kerecik gülersen
            Kalbim oynar yerinden”
            Ben de maniye benzeterek şu dörtlüğü yazmıştım:
            “Ne mutlu gül dikene
            Gülene güldürene
            Gülenler güle benzer
            Gülmeyenler dikene”
            Ethel Barrymore çok önemli bir gerçeği dile getiriyor:
            “Kendi hatalarımıza gülmeyi başardığınız gün büyümüşsünüz demektir.”
            William Stakel, gülmekle cennet arasında bir bağıntı kuruyor:
            “Gülmeyen, gülemeyen insanlar cenneti kaybetmişlerdir.”
            İhsan Oktay Anar da öyle: “Gülümseyen herkes cennete bakıyor demektir.”
            Cemil Sena Ongun’a göre büyük adam kime denir bakalım:
            “Denetlendiği zaman sevinen, eleştirildiği zaman gülenler büyük adam denir.”
            Gülmekle ilgili atasözlerimiz de vardır:
            “Kişinin avradı gezegen olursa kızı da gülegen olur.”
            “Çok gülen çok ağlar.”
            “Ağlayanın malı gülene hayır getirmez.”
            “Her yüze gülen dost değildir.”
            “Ağlaya ağlaya cennete gidinceye kadar güle güle cennete git.”
            “Ödünç güle güle gider, ağlaya ağlaya gelir.”
            “Son gülen iyi güler.”
            “Güleriz ağlanacak halimize.”
            Şarkı ve türkülerimizin çoğu ağlamaklıdır ama gülüşlü olanları da vardır:
            “Gülünce gözlerinin içi gülüyor/ Kendimi senden alamıyorum.”
            “Gül sen gülün olayım/ Dile kulun olayım/Çiğne yolun olayım...”
            “Bir tatlı tebessümün bin vuslata bedeldir...”
            “Tatlı dile güler yüze doyulur mu?”
            “Sazlar çalınır Çamlıca’nın bahçelerinde/ Bir taze emel var şu kızın handelerinde...”
            Ahmet Haşim gülmeyi, gülen kişileri pek sevmiyor: “Gülüş istediği kadar insanın bir üstün vasfı mahiyetinde olsun, halk nazarında gülüş hiçbir zaman gözyaşının vakar ve asaletine sahip değildir.(...) İtiraf etmeli ki gülüş ruhun asil bir faaliyeti eseri değildir. Hiç kimse kendine gülmez; güldüren diğerinin aczi, kusuru ve dalgınlığıdır ve gülen, kendinden fazla memnun olan gururumuzdur.(...)Gülmeyen bir insan ve bilhassa gülmeyen bir kadın çehresi, ilahi bir çehre olmaya yakındır.”
            Ziya Gökalp ise “Gülümseme” başlıklı yazısında Ahmet Haşim’i yalanlıyor: “Gülümseme, insana mahsustur. Hiçbir hayvan gülmez.
            Ben hasta ruhları ve sinirli insanları daima, yüzlerinin gülümser olup olmamasıyla tanırım. Sinirli insanların yüzleri gülmez. Gülümseme, ruhun sağlamlığı kadar, saadetin de müjdecisidir. Beşikteki çocuğun gülmeye başladığı gün, aile saadetinin tamamlandığı gündür. Çocuğun ilk mürebbisi, annesinin gülümsemesidir. Dostlar arasındaki samimiliği gösteren de gülümsemedir. Ben, milletlerin hayat kabiliyetlerini de fertlerindeki gülme ile ölçerim. Yazık ki bizde babalar, mürebbiler gülmeyi yasak ettiklerinden, münevver Türkler en az gülen insanlardır. Eski Türkler güler yüzlüydüler. Bence yapacağımız inkılâpların birisi de ‘güler yüz inkılâbı’ olmalıdır. Evet, milletimiz daima şen ve şetaretli olmalıdır.
            Her işte muvaffak olmak için başlıca şart, müteşebbislerin güler yüzlü olmasıdır. Yüzü gülmeyen insanlar hiçbir işte muvaffak olamazlar. Mesela yüzü gülmeyen bir avukat en haklı davayı kaybeder. Yüzünde gülümseme bulunmayan bir aktrist, şöhret kazanamaz. Yüzü gülmeyen bir doktor, hastalarını tedavi edemez.
            Bir balcı, dükkânını en iyi ballarla doldurduğu halde, gelen müşterilere hiç bal satamazmış. Bir gün, tecrübeli bir insana şikâyet etmiş:
“En iyi ballar bende olduğu halde, gelen müşteriler ballarımı beğenmeyerek gidiyorlar. Halbuki komşularımın balları iyi değildir, fakat müşterileri hiçbir zaman eksik olmuyor. Bunun sebebi nedir?”
            Adam şu cevabı vermiş:
“Sen bal satıyorsun ama yüzün sirke satıyor!”
-           
            Clarissa P. Este’s, “Kurtlarla koşan Kadınlar” kitabında diyor ki:
            “Gülme, kadın cinselliğinin gizli tarafıdır; fizikseldir, temeldir, tutkuludur, hayat vericidir ve bu yüzden uyarıcıdır. Jenital uyarılma gibi bir hedefi olmayan bir cinsellik türüdür. Sadece o an için, bir sevincin cinselliğidir; özgürce uçan, yaşayıp ölen ve kendi enerjisiyle yeniden yaşayan hakiki ve şehevi bir sevgidir. Kutsaldır, çünkü fazlasıyla iyileştiricidir. Şehevidir, çünkü bedeni ve onun duygularını uyandırır. Cinseldir, çünkü heyecan vericidir ve haz dalgalarına neden olur. Tek boyutlu değildir, çünkü gülme, insanın kendisi kadar başkalarıyla da paylaştığı bir şeydir. Bir kadının en vahşi cinselliğidir.”
            Sevgi Soysal, “Yenişehirde Bir Öğle Vakti” romanında gülme konusunu şöyle ele almış: “Gülen adam, bir kez eli açık olur. Bu asık suratlılar, aslında cimriler soyudur. Ve çoğunluktadırlar. İşte bir gülmeyi bile esirgeyen adam, parayı haydi haydi esirger. Bu sokaktan geçen şehirli kısmının çoğu hiçbir şeyi karşılıksız yapmaz. Gülmeyi de. Ya kendisini alsın diye yavuklusuna güler, ya iyi et versin diye kasaba güler, ya terfi ettirsin diye müdürüne güler, ya oy versin diye halka güler. Böyle, karşılıksız gülmeyi bilmez. Durup dururken gülenden de kuşkulanır. Suratını asıverir, benden bir şey isteyecek diye...”
            Bu konuda bir de Atilla Dorsay’a kulak verelim:
            “Gülmek... Zekâmıza seslenen, aklımızı işleten, insanla doğa arasına belli bir mesafe koyan, insana kendi dışındaki her şeye karşı bir eleştiri boyutuyla bakma olanağını hediye eden... Kısaca insanı insan yapan şeylerin arasında belki de başında gelen gülme eylemidir.”
            Robin Sharma, “Ferrarisini Satan Bilge” eserinde güzel öğütler veriyor:
            “Gülmek ruhun ilacıdır. İçinden gelmiyorsa bile bir aynaya bak ve birkaç dakika gül. Kendini harika hissetmekten alıkoyamayacaksın. William James, ‘mutlu olduğumuz için gülmeyiz. Güldüğümüz için mutluyuzdur’ demiş. Bu nedenle güne keyifli bir adımla başla. Gül, neşelen ve tüm sahip oldukların için şükret. Göreceksin, her gün güzel armağanlar getirecek. Gülmenin gücünü hep hatırla. Müzik gibi o da yaşamın stres ve sıkıntılarına karşı mucizevi bir toniktir. Kahkaha kalbinizi açar ve ruhunuzu yatıştırır... İnsanlar yaşamı asla kendilerini gülmeyi unutturacak kadar ciddiye almamalıdırlar.”
            Gülelim gülüşelim- mutluluğu paylaşalım-neşeyle zevkle coşarak güllere dönüşelim.
            Gülmeyen insanın karnı tok olsa bile ruhu açtır
            Gülmek, ekmek su hava gibi önemli bir ihtiyaçtır.
Erhan TIĞLI

***********

15 Aralık 2014 Pazartesi

Yaşamak

ADANA’DA YAŞAMAK

Gelin gibi salınıyorlar ovada bayırda
Doğaya yıldız yağdıran çiçekler
Eşlik ediyorlar bu güzelliğe
Gökyüzünün çiçeği yıldızlar da
Ve mutluluk oluyor Adana’da yaşamak
                        **
Sevinçten uçuruyor gönlümüzü
Sarıçam’dan esen bahar yeli
Sevgiyle kucaklıyor yürekten
Cana can katan büyülü eli

Ve gül yağdırıyor Adana’da yaşamak

14 Aralık 2014 Pazar

Dilimize Yamanan Osmanlıca

DİLİMİZE YAMANAN OSMANLICA

Son zamanlarda bir Osmanlıca sevdası aldı yürüdü. Eskiyi diriltmeye, yeni diye sunmaya çalışıyorlar. Oysa Osmanlıca, yani Arapça, Farsça kökenli sözlerin bir kısmı hâlâ yürürlükte!
Çoğu da yanlış ya da yersiz kullanılıyor, gülünç örnekler ortaya çıkıyor. İşte birkaçı:
            Kimi insanlar kendilerini tanıtırlarken kibarlık özentisiyle “bendeniz” diyorlar, bu sözün bende yani köle sözcüğünden türetildiğini bilmiyorlar, farkında olmadan köle durumuna düşüyorlar! Araplar bile “şükran” derlerken zamanın sözde aydınları şükür sözcüğünden teşekkürü türetmişler, yanına da Türkçe etmek fiilini getirmişler, olmuş yamalı bohça. Oysa halkımız “sağ ol” der bunun yerine…
            Yine zamanın sözde aydınları(münevverler) Arapların güneşte kullandıkları ve güneşlik demek olan şemsiyeyi alıp yağmurda kullanmışlardır! Yavuzun anlamı aslında kan dökücü ama günümüzde uysal anlamına bürünmüştür. Keleş güzel demektir; günümüzde birine keleş desen yanlış anlar, hakaret ediyoruz sanır. “Peş”in anlamı öndür ama arka demek sanılıyor. Sayın yöneticilerimizin “saye”sinde takiye, fıtrat yeni sözler öğreniyoruz Osmanlıca asıllı… Hasım anlamındaki rakip sözcüğünün “a” larını uzatıp raakip diyenler var. Oysa rakip binen demek, merkep sözcüğü oradan geliyor. Uzman demek olan mütehassıs yerine mütehassis diyenler bu sözcüğün his sözcüğünden geldiğini biliyorlar mı acaba?
            Bakın kibarlık budalalığı nelere yol açıyor: Sonradan görme birinin karısı zengin bir çevreye girer; kendisini bir kadınla tanıştırırlar, kadın “müşerref oldum” der. Bizimki bu sözün anlamını bilmediği için, “Burada adları değiştiriliyor demek” diye düşünür ve şöyle der: “Ben de eskiden fatmaydım, fatoş oldum!”
            Dilekçelerde ille de arz ederim denilmesini buyurur kimi yöneticiler. Büyüklere arz edilirmiş efendim. “Rica ederim”, “sunarım”, “dilerim” denilmezmiş. Bir dilekçem bu yüzden geri çevirilmişti! Osmanlıca sözcükler daha çok hukukta, noterlerde, tıpta, bankalarda geçiyor. Hukuk dilimiz anlaşılmak için değil, anlaşılmamak içindir. Bu yüzden hukuk fakültesine gidenler Arapça, Farsça kökenli sözcükleri ezberlemek zorundadırlar. Kimi hukukçular üstünlüklerini böyle kanıtlarlar. Hukuk fakültesindeki bir derste bir profesör, öğrencilerine bir hukuk problemi sormuştu. Öğrenciler “falanın lehinde dava açarız”, dediler, profesör kabul etmedi, “filanın aleyhine dava açarız” diyenleri de reddetti. Sonunda herkes pes etti, “Bilemedik, siz söyleyin hocam” dediler. Bakın hoca ne dedi:
            “Dava açarız sözünü köylü mehmet dayı da söyler. Hukukçu olduğunuzun belli olması için “dava ikame eyleriz” demelisiniz.”
            Anladınız mı şimdi Osmanlıca sevdasının esbabı mucibesini!?
            Bu konuda birkaç fıkra anlatıvereyim.
            Yargıç, sanığa “sabıkan var mı?” diye sorar. Sanık, sabıkanın ne olduğunu bilmediği için “Allahtan başka kimsem yok!” der. Yargıç sanığa beraat ettiğini söyler. Sanık, “Vallahi bir şey etmedim. Suçsuzum ben” diye boynunu büker.
            Bankalarda mevduat hesabı açılır, mevzuat başkadır orada. Geçenlerde bir bankaya gittim. Bir müşteri banka cüzdanını getirmeyi unutmuş ama hatırlı müşterilerden birini tanıyormuş, onu tanık göstermek istedi. “Lafla olmaz. Şu kağıda kendisi marufumdur” diye yazıversin” dediler. Marufun ne olduğunu bilmeyen müşteri “masumdur” yazdı…
            Bir hastaneye gidince “hariciye, dahiliye, asabiye, nisaiye, intaniye, bevliye” gibi levhalar görür, ne yapacağınızı, nereye gideceğinizi şaşırırsınız. Erkekseniz kadın hastalıklarına bakan nisaiye bölümüne gidip tepki görebilirsiniz. İntaniye bölümünde bulaşıcı hastalığa tutulabilirsiniz. Bevliyeye gidip böbreklerinize baktırabilirsiniz…
            Eski yazıyı öğreniverip hemen eski kültürle kaynaşılıverileceğini sanıyor kimi çok bilmişler. Bir zamanlar Ankara Dil Tarih bölümü profesörleriyle İstanbul edebiyat fakültesi profesörleri eski bir metin yüzünden birbirlerine girmişlerdi. Ankaradakiler “tarzı necip” olacak diyorlardı, İstanbuldakiler “terzi necip”… Koskoca profesörleri bile kuşkuya düşüren eski yazı, Osmanlıca hangi ileri zekalı tarafından hiç yanlışsız, şıp diye okunuverecek acaba?
            Ben Edebiyat Fakültesinde dört yıl Osmanlıca okuduğum halde çok eski mezar taşlarındaki yazıları doğru dürüst okuyamıyorum. Süslü yazıyla yazılmışlardır çünkü. Şimdiki gençler haftada birkaç dersle neyi okuyup yazabilecekler ve ellerine ne geçecek? Kuran’ı eski yazıyla okuma sevdasına düşenlerin birçok sözcüğü yanlış okuduklarını gördüm. Sevap sanıyorlardı ne dediğini anlamadıkları sözleri okumayı. Bırakın Arapçayı, Türkçeyi bile zor okursunuz eski yazıyla. Hiç unutmam, bir arkadaşımız eski Türkçe bir yazıyı okumaya çalışırken “zor ne” sözcüğünü “zurna” diye okumuştu da hepimizi güldürmüştü…
            Geçenlerde bir kişi Atatürk’ün yaptığı devrimlerden söz ederken inkılap yerine inkilap diyerek yapılanların yenilik değil köpekleşme olduğunu söylemişti, kilap(köpekler) sözcüğünden yararlanarak. Bu sözcüğün aslı kelp(köpek”tir. Gelin de kendisine kelp(köpek” diyen Tahir Efendi adlı birine Nef’’i’nin verdiği anlamlı yanıtı bir görelim:
            “Tahir Efendi bana kelp demiş
            İltifatı bu sözde zahirdir
            Maliki mezhebim benim zira
            İtikadımca kelp Tahirdir”
            Tahir, temiz anlamına gelen bir sözcüktür, şairimiz köpeğin temiz olduğun söyler gibi yapıp kelp sözünü bu efendiye aynen geri gönderiyor…
            “Maruzatım bundan ibarettir. Takdir ve tekdir yüce meclisinizindir”         

Arif olan anlar, anlamayan sivrisineğin sesini saz diye dinler.

11 Aralık 2014 Perşembe

Arı ve Çiçek

Gökkuşağı gibidir
doğanın altın gözlü
yeşiliyle sarısı
dağı bağı ovası
Benim yarim çiçektir
gönlüm de bal arısı

Nedir AŞK?

Paranın geçmediği
duygu alışverişi, gönül sıcaklığıdır aşk
kesemez ışığını ne karanlık ne bulut
ama sıyrılamazsan bencillikten
unut aşkın güzelliğine kavuşmayı
kendini sanal zevklerle avut

29 Kasım 2014 Cumartesi

Adalet Evine Dön

ADALET EVİNE DÖN!

Sen gittin gideli ne yapacağımızı şaşırdık, dengemiz bozuldu, terazimiz eskisi gibi doğruyu iyiyi güzeli göstermez oldu. Cüzdanlılar arabalarını kolayca dağdan aşırırlarken vicdanımız seni bulmak için yayan yapıldak yollara düştü ama kötülerin engellerini aşamadı, sırtüstü yere düştü, bir türlü ayağa kalkamadı. Yardımına koşan da olmadı…
            Ne olur evine dön adalet!
            Sen yoksun diye herkes bildiğini okuyor, sadece ben haklıyım deyip birbirlerini suçluyor. İnsaf, merhamet, ayıp, günah gibi duygular yerlerde sürünüyor; sevgi, dostluk, hoşgörü çıkarcıların, dalkavukların ayakları altında eziliyor. Ne olursa olsun aldıran yok!
            Niye sesin soluğun çıkmıyor adalet; yoksa organ mafyasının eline düştün de dalağını, ciğerini politika cambazlarına mı kaptırdın?
            Evine dön adalet, evine!
            “Saraylara layıksın” diyenlere sakın aldırma, kanma, siyasete alet olma, onların tatlı vaatlerine inanma ve tarafsızlıktan ayrılma da mahkemeye işimiz düştüğünde yargıç bizden mi, onlardan mı, paralelci- cemaatçi mi, cüzdanla vicdanı arasına sıkışmış mı deyip kuşkulanmayalım, korkmayalım. Her zaman, her yerde göğsümüzü gere gere dolaşalım.
            Hadi ne olur aramıza dön de; paramıza, torpilimize, amcamıza, dayımıza değil, sana güvenelim, sana sığınalım, geleceğe umutla bakalım.

            Erhan TIĞLI

YAZIMI KIŞA ÇEVİRDİN *Volkan KONAK*

26 Kasım 2014 Çarşamba

Ah İSTANBUL AH

AH İSTANBUL AH!

Ah İstanbul ah!
Sensin beni can evimden vuran, kalbimi yakan
Masum sanır güzelliğine aldanan, kanan
Ama deryaları doldurur döktüğün kan…
Niye böldün ayırdın koca kenti tam ortadan?
Kimbilir kimlerin ahını aldın ki
Gelmiyor bir araya iki yakan!

%%%%&&&&******%%%%

23 Kasım 2014 Pazar

MİZAH HABER: RAŞİT YAKALI'NIN KABAK TATLISI TADINDAKİ KARİKATÜR...

MİZAH HABER: RAŞİT YAKALI'NIN KABAK TATLISI TADINDAKİ KARİKATÜR...: MİZAHHABER - İlk karikatürü 1962 yılında yayınlandığına göre 2014 yılında karikatürcülüğünde 52 yılı geride bırakan Raşit Yakalı usta, 21...

18 Kasım 2014 Salı

DİLEK

DİLEĞİMDİR

            Doğanın güzelliklerini özümse, bir tablo yap da duvarına as
            Uğramaz o zaman semtine ne keder ne de yas
            Başının üstünde taşı eşini dostunu
            Onlar öyle ak pak eder ki benliğini
            Kalmaz gönül evinde hiç kir ve pas...
            Rabbena hep bana, deme;
            İçtiğin mutluluk şerbetinden bize de ver bir tas
            Aman yaş tahtaya basma da kaç yaşına basarsan bas!

            *******&&&&&%%%%%%^^^^====*******

GÜLÜMSE! BULAŞICI OLDUĞUNU GÖRECEKSİN!

14 Kasım 2014 Cuma

İSTEK

Yaktı kül etti beni
yarin simsiyah beni
eğer bir gün ölürsem
yarin tomurcuk güllü
göğsüne gömün beni

3 Kasım 2014 Pazartesi

YAŞ ve YASlanmak

İnsan yıllarla değil, sevmediği ve sevilmediği zaman yaşlanır;
yalnızlık cehennemine düşmemek için sevgi ve dostluğa yaslanır...

Eşek Sudan Gelinceye kadar

Eşek sudan gelene kadar…
Geçmiş zaman, Anadolu’nun ücra köylerinden birinde, muhtarın gıcık oğlu Himmet aylaklığıyla nam salmış, işi gücü eşeğiyle köy-köy gezmek.. ama eşek deyip geçmemeli, Himmet’in bebekliğinden beri birlikte büyümüşler; çifteleriyle meşhur ve Himmet’in nerdeyse bodyguard’ı gibi..Onun yanında Himmet’e vurmak ne kelime bağırmaya kalk, anında gelir çifteyi yersin, o da olmadı ısırır..böyle bi hayvan yani…
Neyse uzun lafın kısası , Himmet köyün kızlarına musallat olmuş, çeşme başında nöbet tutup kızlara rahat vermiyo..hayır tip desen yok gıcık bi herif. Köyün güzeli Kezban’ı kafaya takmış sürekli peşinde, kız bundan illallah demiş, hayır yavuklusu da var…Himmet bunu bilmesine rağmen kızı rahat bırakmıyo..Kezban’da dayanamayıp yavuklusu Hasip’e söylüyo, Hasip acaip sinirleniyo tabi ama, bi taraftan da eşekten tırsıyo.
Ertesi gün Kezban çeşme başında
“Himmet bugün senle koyün dışındaki gorulukta buluşakmı?”
Himmet’in gözleri dışarı uğruyo tabi..”ama eşeğini getirme ben çok gorkuyom”
Himmet kızın aşkına razı oluyo tabi duruma, eşeği çeşme başına bağlayıp düşüyo Kezban’ın peşine.. Koruluğa gelir gelmez çalıların ardından Hasip fırlayıp, çullanıyo Himmet’in üstüne..yermisin yemezmisin..Himmet doğalı beri böyle dayak yememiş bir feryat bir figan..Çeşme başındaki eşek, sesleri duyunca çılgına dönüyo..başlıyo anırmaya, tepinmeye bi taraftanda ipten kurtulmaya çalışıyo..Kezban eşeği kollarken Hasip dayağa devam..ve Kezban gelecek nesillere aramağan olacak bi deyimi söyleyiveriyo .
“ Ben eşeği golluyom Hasibim ..sen döv..eşek sudan gelene gadar döv..”
Şeytan kulağına kurşun
Çook eski zamanlar , şeytan tebdil-i kıyafet gezmekte ve kendine yapacak kötülükler arayarak, yenilikler peşinde koşmakta idi..
İyi insanlar aralarında sohbet ederken, insan suretinde yanlarına yaklaşır, kazara korkularından bahsetseler, hemen not eder ve gerçek suretine bürünerek sırf gıcıklık olsun diye, korkunç bir sesle kahkahalar atardı..Sesi o kadar tiz ve iğrençti ki, kişinin kulağı ya sağır olur ya da korkudan ödü patlardı. İşin kötüsü korkuları da zaman içinde mutlaka gerçeğe dönüştürürdü..
Gel zaman git zaman insanlar; iyilik ve güzellikten korkup, sürekli depdep (zamanın futbolu), kimkimikimle (zamanın magazini) konuşur olmuştu. İyi insanlar için bu katlanılamaz bir durumdu, bir şeyler yapmak, tedbir almak lazımdı..
Entellektüeller toplanıp dönemin Ceo’su ulu bilgeye çıktılar
“Durum böyleyken böyle” dediler. Ulu bilge tozlu raflardan, kalın kitaplarından birini çıkardı.
“Bakın; şeytanın en zayıf yanı kulağı, kulağına kurşun dökmek icap eder. Bunu yaparsanız bi daha uğramaz , burada öyle yazıyo” der..
İyi güzel de bu nasıl olacaktır..Şeytan kulağını açıp bekleyecek değil ya!...
Birden birinin aklına bir fikir gelir;
“Biz her muhabbette kahve içiyoz, kahve cezvesi sürekli kaynıyo..kahve yerine kurşun kaynatalım, şeytan geldiğinde de kulağına dökeriz..” der..
Fikir coşku ve tezahüratla karşılanır, hatta karşılıklı el şaplatmanın ilk buradan çıktığı rivayet edilmektedir.
İyi ama şeytana çaktırmadan nasıl dökülecektir kurşun…Bu sefer bir başkası yine coşku ve tezahüratla karşılanan yeni fikri ortaya atar, topluluk gaza gelmiştir..
Özellikle korkulardan bahsedilerek şeytanın ortaya çıkması sağlanacak, birileri oyalarken diğeri arkadan çaktırmadan yaklaşıp, şeytanın kulağına kurşunu dökecektir. Zamanlama çok mühimdir ve hata kabul etmez..Uygun zamanı belli etmek için işaret dili geliştirirler..
İşte ; kulak çekip, öpücük yaparken masaya vurmak böyle girmiştir hayatımıza..
Başarıya ulaşmış mıdır bilinmez , ama şeytanın hala tebdil-i kıyafet gezdiği ve en son Amerika’nın Washington ilinde görüldüğü rivayet edilmektedir. Ve ne hikmetse; bugün bile insanlar, kulaklarına şeytan bağıracak diye futbol, magazin gibi eften püften şeylerden konuşmakta ama yine de şeytan kulağına kurşun diyerek şifreli hareketleri tekrarlamaktadır..ne diyelim?


MİZAH HABER: MUSA KART ÇİZİYOR...

MİZAH HABER: MUSA KART ÇİZİYOR...: MUSA KART (2 Kasım 2014-Cumhuriyet)

20 Ekim 2014 Pazartesi

Gül Kadar Olamıyoruz

GÜL KADAR OLAMIYORUZ

Dikenleri gülün hoyrat bir elle koparılmasını engelleyemez
Ama gene de her bahar çiçek açar
Güldürür yüzümüzü, neşe saçar gülümüz
Bu güzellikle bülbül olur gönlümüz
Oysa biz en ufak bir dertle
Karamsarlığa bürünürüz
Ezilir büzülür, yerlerde sürünürüz...
Gül kadar olamıyoruz
Derya içindeyiz

Deryaya dalamıyoruz!

5 Temmuz 2014 Cumartesi

Yara Bandı

AŞK yara bandıdır gönlümün
şiir olup öper özlem çiçeklerimi
bülbül kondurur gülüme

6 Haziran 2014 Cuma

Aşkın ABCsi

AŞKIN ABECESİ

AŞ: Aşk kişinin kendini aşması, sevgiyle dolup taşmasıdır
Sevgiliyle yenen yemek kuru ekmek bal börek gibidir
Ama aşksız kişilerin aşı bal börek olsa bile yavan gelir.
Aşk aşure ya da türlü tadında güle oynaya yenilen bir gönül aşıdır
İçindeki dost kahkahası, düşmanın gözyaşıdır...
şAŞKın: Aşk kayıtsız şartsız egemen olmak ister gönüllere.
Dinlemez yasa, ferman. Asla kul köle değildir kimseye.
Şaşkın! Hiç takılır mı aşka kın?
AŞKın: Sakın deme işim başımdan aşkın; çalınırsa kapın. Zamansız geldin ya da benden geçti artık diye düşünme, hemen al içeriye. Yoksa ne yaparsan yap, istediğin kadar çağır bağır, bir daha gelmez geriye. Aşkın yoktur yaşı başı. Onu baş üstünde taşı.
aŞIK: Aşık sevgilisine güzel görünmek için şık gezer. Zaten aşk da şık bir olaydır. Bencillere kendinden başkasını sevmek zor gelir ama özverili kişilere onun denizine dalmak, yakamozlu giysilere bürünmek çok kolaydır.
AŞIk: Aşk bir aşıdır. Bu aşı yediveren gülüne dönüştürür gönlümüzü, mutluluğumuzu sevgiliyle bölüştürür.
kAŞIK: Aşkın cennetinde herkes elindeki kaşığı karşısındaki sevgilisine uzatır, onu doyurur. İlgi ve sevgisini gül ile yoğurur, güzellikler doğurur, aşkın yüceliğini dünyaya duyurur.

*******************

29 Nisan 2014 Salı

SELMA ERDAL YAZILARI: Düşünü-yorum

SELMA ERDAL YAZILARI: Düşünü-yorum: Sürekli düşünüyorum ve sürekli iç içeyim yaşadığımız olaylar bağlamında ortaya çıkan neden-sonuç ilişkileriyle ... Koltuk sevdasına...

17 Mart 2014 Pazartesi

9 Mart 2014 Pazar

Amele Takımı / Erhan Tığlı

Amele Takımı / Erhan Tığlı

Tuğçem'den Sevgilerle...: Hayat Bir Dans.

Tuğçem'den Sevgilerle...: Hayat Bir Dans.: Hayat bir dans. Ve sen o dansın asıl yıldızısın... Unutma...! Bir kitapta okumuştum , ismini hatırlamıyorum ama hayatı çok güzel anlatmı...

1 Mart 2014 Cumartesi

Seher Akgül ile Gerçek Mutluluk Üzerine: Nedense

Seher Akgül ile Gerçek Mutluluk Üzerine: Nedense: Çoğu aşklar beşeredir,insan sevdim zanneder , Sonu gözyaşı hüsran hasret, Küfürler ,isyanlar hiç şaşmaz hep kaderedir, Nedense hiç kimse,...

23 Şubat 2014 Pazar

Seher Akgül ile Gerçek Mutluluk Üzerine: Kış Sonu

Seher Akgül ile Gerçek Mutluluk Üzerine: Kış Sonu: Hüzünlü bir kış yavaş yavaş sona eriyor, Güneş daha bir şımarık bakıyor bulutların arkasından, Rüzgar daha bir yumuşacık.. Bahar geliyor,...

11 Ocak 2014 Cumartesi

NEFERTETİ: AHLAKsız RahiBE:)))))

NEFERTETİ: AHLAKsız RahiBE:))))): Solduyumun  dediğidir        Teori, pratiksiz kaldığında bi hiçtir. Eylemsiz bi düşünce gibi. Düşünce eylemle hayat bulmuyorsa, ölmeye ...

3 Ocak 2014 Cuma

YENİLİK...

YENİLİKLERE AÇILMAK




Yenilik harekettir, renktir, heyecandır, yaşamak damarlarımıza pompalanan taze kandır. Laf değil eylemdir o. Yenilik sanatı besler, durgunluktan, bulanıklıktan kurtarır, onu geleceğe aktarır. Söz değil özdür yenilik. Özlemlerimizi gerçeğe dönüştüren, umudumuzu diri tutan, hamarat bir eldir. Yapılan yenilikler hemen benimsenmez. Önce yadırganır, hatta dirençle karşılanır, gülünç bulunur, gereksiz görülür; derken alışılır, bir an önce uygulanmaya çalışılır. Yeni olmak iyidir, güzeldir ama her yenilik iddiasıyla ortaya çıkan da gerçek yenilik değildir. Bir şeyin adının yeni olması her zaman yeni olmasını gerektirmez.

İstanbul’daki Yeni Cami, yapıldığı sırada yeniydi ama şimdi eskimiştir. Yeni edebiyat demek olan “Edebiyat-ı Cedide” zamanında yeniydi. Oysa o yenilik çoktan aşılmış ve tam bir yenilik olmadığı anlaşılmıştır. Yenilik gençlik demektir. Enerjisiyle ileriye götürür bizleri, araştırmalarla başlar önce, kendiliğinden doğmaz, gökten zembille inmez. Kafalarda oluşur, sonra da ellerimizle, gönlümüzle buluşur. Yenilikten, yenilik yapma hevesinden korkmamalıdır ama hemen de benimsenmemelidir. Çünkü yenilik araştırması bir “istikrar noktası” bulununca tamamlar oluşumunu ve yaygınlaşmaya başlar. Halit Ziya Uşaklıgil’in “Yenilik Araştırması” adlı yazısında belirttiği gibi, yapılan aştırmalara bir sonuç çıkıncaya dek, “büyük bir müsamaha ve müsaade fikriyle davranmalı, insaflı olmaya çalışmalı”; yeniliklere karşı “inatla, tutuculukla” karşı koymamalı, yararlı bir sonuç çıkıncaya dek beklemeli, hemen yadırgayıp, “böyle yenilik olur mu?” diye hücum etmemeli...

****

Ne güzel yeni bir güne başlamak, yeniliklerle kucaklaşmak, yeni insanlarla, yeni düşünce ve duygularla tanışmak, buluşmak, kaynaşmak, bir bütün olmak...

Ne güzel yeni olmak, yeniyle dolmak, yenide güzeli bulmak, yeniliklerle barışmak; yeniliğin gelmesi, diğer insanlara ulaşması, yaşamanın güzelleşmesi için canla başla çalışmak ve yenilik düşmanlarıyla, eski kafalılarla tüm gücüyle savaşmak...

Ne güzel evremizin yeniliklerle renklenmesi, gökkuşağıyla bezenmesi, yakamozlara bulanması! Ne güzel, monotonluktan, eski, köhne alışkanlıklardan sıyrılmak, durgunluktan, kirden pastan kurtulmak; yeni olmanın, yenileşmenin verdiği dirençle, kötülüğe, çirkinliğe karşı koymak, yeniliğin aydınlığıyla karanlıkları, geriliği boğmak; yeniliği, yenileşmeyi ta içinde duymak, özümsemek, benimsemek, güzelliklerini uygulamak...

Ne güzel yeniliklerle coşmak, heyecanlanmak, bulanmadan, taşmadan, çevreye zarar vermeden bir ırmak olup geleceğe akmak, yağmurlara dönüşüp bereket saçmak, yeniliklerden sadece kendisi yararlanmamak, onu tüm insanlarla el ele tutuşturmak, her yanı yeniliklerle donatmak, yeniliğin itici gücünü sanatıyla anlatmak, yazmak, bestesini, resmini yapmak...

Ne güzel yeniliklerle bahar olmak, yeşermek, çiçeğe bürünmek, meyveye durmak, umutla, özlemle yeniden doğmak, mutluluğuna mutluluk katmak; sevgisi ve ilgisiyle insanlara yeni bir güç aşılamak, yaşamlarını değiştirip geliştirmek, güzellikleri pekiştirmek...

****

Yeniliği yeni yıl ya da yeni bir gün gelince düşünmeyelim; benliğimizde hep dursun sıcaklığı, sürsün gökyüzümüzde, denizimizde maviliği, ağaçlarımızda yeşilliği. Çekelim yenilik bayrağını göndere, dalgalansın özgürce; doğamızı yeniliklerle kuşatalım, yenilikleri yaşatalım. Yeni olalım, yeni kalalım, yenilik verelim, yenilik alalım.

Durma, coş; yeniliklere koş!



Erhan Tığlı

erhantigli@mynet.com

******************